Zandhagedis

Geritsel als ik langsloop. Na jaren struinen door de duinen weet ik dat het een zandhagedis moet zijn. Het is een heerlijke dag dus ik ga er bij liggen. Met m’n neus in de richting waar ik het geritsel hoorde. Na een paar minuten weer geritsel. Maar ik zie nog niks. Ik heb geduld. Weer wat later een groenige schim tussen de heide. We hebben oogcontact. Tenminste, ik wel. Of de hagedis mij ziet vraag ik mij af. Na een kwartier komt het dier steeds dichterbij. Ik schuif langzaam mijn camera steeds dichter voor mijn oog. Elke keer als de hagedis daar op reageert lig ik weer stil. Hij blijft mijn richting op staren. Zich afvragend wat daar toch beweegt? En elke keer wordt hij, de mannen zijn nu prachtig fel groen gekleurd, weer afgeleid door een bij die in de buurt landende bij of een zandloopkever die passeert. Dan beweeg ik m’n camera weer richting m’n oog. Dit spelletje houden we een half uur vol tot we zo’n 40 cm uit elkaar liggen en ik deze foto kan maken.